اشک یک لحظه به مژگان بار است

فرصت عمر همین مقدار است

زندگی عالم آسایش نیست

نفس آیینهٔ این اسرار است

بسکه گرم است هوای گلشن

غنچه اینجا سر بی دستار است

شیشه ساز نم اشکی نشوی

عالم از سنگدلان ، کهسار است

خشت داغی ست عمارتگر دل

خانهٔ آینه یک دیوار است

میکشی سرمهٔ عرفان نشود

بینش از چشم قدح دشوار است

همچو آیینه اگر صاف شوی

همه جا انجمن دیدار است

گوش کو تا شود آیینهٔ راز

نالهٔ ما نفس بیمار است

دردگل کرد زکفر و دین شد

سبحه اشک مژه ، زنار است

نیست گرداب صفت آرامم

سرنوشتم به خط پرگار است

از نزاکت سخنم نیست بلند

از صدا ساغرگل را عار است

غافل از عجز نگه نتوان بود

آسمانها گره این تار است

نکشد شعله سر از خاکستر

نفس سوختگان هموار است

بیدل از زخم بود رونق دل

خندهٔ گل نمک گلزار است